مـــــــــا در داشتــن 

تـــاج از فـــرق فلـک بــــــــــــرداشتن

تا ابـــد آن تـــــاج بــــرســـــــر داشتـن

در بـهشـت آرزو ره یــــــــــــــافتـــــن

هـــــر نفش شهــــدی به ساغــر داشتـن

روز در انــــواع نعمت هــا و نــــــــاز

شب بتــــی چــون مـاه در بـــــر داشتن

جــــاویدان در اوج قــــــدرت زیستـــن

ملـــــک عـــــالــم را مسخــــر داشتـن

بر تو ارزانی که مـــا را خوشتر است

لــــذت یک لحضــــه مـــــــادر داشتن

       قســــم به مهـر                                      

 

بـــه مهـــر تـــــو ای مـــاه زیبــا قسم

بـــه چهر تــــو ای مهــر رخشا قسـم

بــــه آن شکــران خندهء نـــــوشبــــار

بــــــه آن دیــــده گان فـــریبـــا قســـم

بــــه آهـــی کــه از سینه ای سـوختـه

کشد شعله تـــا عـــــرش اعــلا قســـم

بــــه اشکی کـــه از دیـــده ای عاشقی

بــــه دامن چکــــد ژالـــه آسا قســــــم

بـــــه آن دردمنـــــد کــه نـــومیــد وار

فــــرو بسته چشــم از مــــداوا قســــم

بـــه گـــم کرده راهــی کـه از کاروان

جـــدا مـــانده افتــاده از پــــــا قســـــم

بـــه خـــونین جگـــر لاله ای داغــدار

کـــه بنشسته تنهــــا به صحــرا قســـم

بـــــه جانهـــای از عاشقی بی قـــــرار

بــــه دلهـــای عشـــاق بــــی قرار قسم

بــــه آن ناله های که پـــر می کشنـــــد

بســــوی خـــدا نیمــــه شبهــــا قســــم

بـــــه آن آتشین پــــــرتــو ایـــــــــزدی

کــــه تابیــــد بــر طــور سینـــا قســــم

اگــــــر مـــی شناســـــی خـــداونـد را

بــــه ذات خــــداوند یکتــــــا قســـــــم

کـــه مهــرت زدل رفتنی نیست نیسـت

بـــــه پـــــــروردگار توانـــــا قســــــم

         گـــــریه مـا د ر        

به عمـــری بــــار غربتها کشیـــدن

بـــه دشت نـــامرادی هــا دویـــدن

میـــان گـــریه ها در خــواب رفتن

زخواب غـــربت از وحشت پریدن

به ناکامی از این دنیـــــا گـــــذشتن

همـــه عمـــر از ندامت لب گزئیدن

بـــه کنج بی کســـــی تنهــا نشستن

اجل را پیش چشم خــــــود دیـــدن

بسی سخت است وزینها جانگزارتر

صــــدای گـــریه مـــــادر شنیـــدن

مــــادر

مادر!

 اسم تو اولین کـلمه ایست که کبریا به آدم آموخت

فانوس عشق و محبت تو در چه کعبه که نسوخت

مادر!

اسم مقدس تـــودیوان هفت جلد پاکی وحقانیت است

نابینا میبیند و گنگ میگویدکه وجودت عنایت است

             پس بجاست که بگویم

مادر!

اسم مقدس تومشق شده با خط زرین

روی دیوان جهــــان و عرش مکین

مادر!

مشک بدنت اولین نسیم ایست، کــــه میدمد برمشام طفل

اسم مقدس تو اولین کلام ایست ، که میدود بر زبان طفل

مادر!

تو اولین معلم وزارعِِ احساس وعشقِی دروادی تنم

عاطفه و عارفه تو به من آمــــوخت اینکه من منم

مادر!

اگــــــر راجع به اسمت کتابی بنویسم

هنوز هـــــــم ، نکته زدیوان  ننوشتم

          اما یک کلمه دیگر باید بگویم

مادر!

اشتباه کــــرده اند  در تعین اســــم و جـــای تو

اسم توخدای ثانی وعالم قُدس مسکن وماوای تو

  عــشق مـادر         

چـــــــون بشر از عـــــــدم آمـد بوجود
عشق مــــــادر بــــــه جهان ديده گشود

گــــــرجهان يكسره در هـــــم گـــــردد
كــــي از اين عشق كهن كـــــم گــــردد

راز اين جــــــذبه نــدانـــــــم در چيست
وين چه عشقي است كــــه پايانش نيست

قلب مـــــادر تهي از مكـــــر و رياست
عــــــــاري از شا ئبه آزو هـــــوا است

خود فراموشي و جـــــــان با ختن است
مهــــر ورزيــــدن و بگــــــداختن است

هيچ دفتــــر بــــــه از اين دفتـــر نيست
عشــــق بــــالاتـر از اين بــــاور نيست

اين دگـــــــــر نفس پـــــــرستي نبــــود
از ره رنــــــدي و مستــــــــي نبــــــود

عشق فرهـــــــــاد به شيرين سخن است
گر چـــــــه افسانه عشقـــــي كهن است

دل مجنــــــــون و تمنـــــــاي دگــــــــر
بــــــــرود در پــــــــــي ليلاي دگــــــر

ليكن اين عشق كـــــــــه مـــــــادر دارد
چــــــــــون ز فـــــــــرزند نظر بردارد

در خطــــــر كــــــــــي اثري بخشد پند
خود بمير د كـــــــه بمـــــــاند فــــرزند

عشق اين است نه بــــــــوسيد ن يـــــار
پاي جــــــانست نه نيرنــــــگ و فــرار

مـــــــــادري ملعبـه و بــــــــازي نيست
جز فــــــداكاري و جــــــا نبازي نيست

بـگذرد از خــــــود و كـــــــاهد از جان
نا بـــــه فــــــرزند دهد تــــــاب و توان

شــــــاعر بـــــــا هنـــــر و چيره سخن
شعــــــــرمـــــــادر نتـــــــوان گفتـــــن

 گـــــــــر چه نقــــــــــاش كند نقش پديد
نقش مــــــــــــادر نتـــــوانست كشيـــــد

هيچ آهنـــــــگ دل انگيـــــــز هنــــــوز
راز اين جـــــــذبه نــــــداده است بـروز

پاي اين عشق هنــــــــر حيـــــــران شد
عقل بيش از همــــه سر گــــــردان شد

آخـــــــرين مـــرحــــله عشق است اين
پا ك و جـــــــــاويد چـــو فردوس برين

مــــــــادر از زمـــــــره عشاق جداست
عشق او برتـــــر از انــــــد يشه ماست

   

اگر دوستيها و ناکاميها دلم را سوزنده و اشکم را جاری سازند ، اگر پيچ و تاب زندگی مرا به قهر دريای ياس و نا اميدی پرتاب کنند ،اگر مرا مانند بلبلی در قفس زندانی نموده و از ديدن عشقم باز داراند ،باز دست از دوستی و محبت تو نخواهم کشيد و هميشه دوستت خواهم داشت.

 

                                                           

مــــادر جانم               

مــــــادرم مهر تــو روشنگر شبهای من است
ياد تو خـــــاطره ای اين دل تنهــــــا من است

مــــــادرم مهر ووفا را به من آمـــــوخته ای
هر دعــــای تو مرا توشـــــه فردای من است

مــــــادرم تا بـــــه سحـــــر گهـــواره اي من
خود نخفتی كـــه چنان آن شب يلدای من است

مــــادرم حــــرف نخست دهنم نـــــــام تو بود
مادرم جــــــای تو اندر دل شيــــدای من است

مادرم دست گــــرفتی و بـــــه راهـــــم بردی
هر قــــــدم گربنهم يـــــادی دل ارای من است

مادرم لحضه اي از چشم تــــــو گر دور شدم
ناله كردی وپريشان كـــه چه سودای من است

مــــــادرم تـــــــا به تنم دردي نمـــــايان گردد
آن دعا هـــــای شبت داروي دردهای من است

مــــــادرم ديدن رخســـــار تو بود عــــالم من
ايكـــه تصوير تو آيينه ای رويــــــای من است

مــــــادرم صبر ترا ديــــــدم و حيـــران گشتم
ايكه آن صبر و شكيبايی دل آســــای من است

مادرم كيست كـــــه گويد بعد ازين جان منی ؟
مـــــــادرم جای تـو در عــالم والای من است

مــــــادرم رفتــــــي و يكباره ملـــــولم كردي
مـــــادرم خاك رهت سرمه چشمهای من است

مــــادرم از غـــــم و سودای تو دلتنگ شـــدم
رفتنت تــا به ابد هم غـــــم و سودی من است

مــــــادرم لطف خدا شـــــامل ارواح تــــو باد
مادرم شــــــادی روح تـــو تمنــــا ی من است

مــــــادرم راز و نيــاز تا دم مـــــرگ بنمودی
با خـــــدای كه بعـــــــالم رب يكتای من است

مــــــادرم آه و فغـــــان دل (( جویا )) بشنــــو
ايكـــــه ميگفتی بمن سينه تو جـــــای من است

 مـادرمهربان           

مـــــادر ای بستـــــر آرامش من

مـــــادر ای حــافظ آســـایش من

مـــــادر امروز منت می خواهم

سر خـــود باز برت می خواهم

تو بــــــه من قصه نمودی شبها

تو بــه زاری و لیک من غوغا

من ز شیرت چو گلی بــاز شدم

مـــرد عــــــالی و پر آواز شدم

من سخن را ز تـــــو آموخته ام

در خود از جوهرت اندوخته ام

آنچــــــه در من دل اغیــار برد

دل من قــــدر تو هـــر بـار برد

چـــــو خطایــــی زمن بنـده بود

دایمـــــآ قلب تـــــو بخشنده بـود

گر هـــــزاران سکه ریزم پایت

ندهت شمعــهء از شب هــــایت

جـــــایگاهت ز ملایـک بالاست

نـــزد آن شــــاه مقامت والاست

خـون ها در قــــدمت ریخته باد

دشمنـــانت به غــــم آمیختـه باد

روزگـــارت خوش و خورم بادا

    طـــول عمــر تـو معظم بادا